Określenie miejsca wykonywania pracy wynika bezpośrednio z przepisów prawa, czyli z art. 29 § 1 kodeksu pracy. Stanowi ono istotny element treści umowy o pracę. Należy odróżnić "miejsce pracy" pracownika od "siedziby zakładu pracy". Miejsce świadczenia pracy stanowi jeden z istotnych składników umowy o pracę, obustronnie uzgodniony, objęty ogólnym zakazem jednostronnej zmiany przez któregokolwiek z kontrahentów umowy. Strony zawierające umowę o pracę mają dużą swobodę w określaniu miejsca pracy. Może być ono określone na stałe bądź jako miejsce zmienne, przy czym w tym ostatnim wypadku zmienność miejsca pracy może wynikać z samego charakteru (rodzaju) pełnionej pracy. Ogólnie pod pojęciem miejsca pracy rozumie się bądź stały punkt w znaczeniu geograficznym, bądź pewien oznaczony obszar (wyr. SN, I PR 19/85).
Zatrudnienie pracownika za granicą
Co do zasady miejsce pracy powinno zostać oznaczone geograficznie jako oznaczony stały punkt bądź jako pewien obszar określony granicami, w którym ma być świadczona praca. Nie jest natomiast poprawne oznaczenie miejsca pracy dokładnymi współrzędnymi geograficznymi. Wobec takiego poglądu można wnioskować, iż pracownik może świadczyć pracę dla swojego pracodawcy w różnych miejscach, niekoniecznie na terytorium Polski.
Zatrudnienie pracownika poza granicami kraju powinno zostać stosownie zaznaczone w umowie o pracę. Należy pamiętać, iż skierowanie pracownika do pracy nie jest równoznaczne z podróżą służbową tego pracownika. Nie jest również podróżą służbową stałe wykonywanie zadań w różnych miejscowościach i terminach, których wyboru dokonuje każdorazowo sam pracownik w ramach uzgodnionego rodzaju pracy. Miejsce wykonywania pracy powinno być tak ustalone, by pracownik miał możliwość wykonywania zadań, wliczając w to czas dojazdu do miejsca ich wykonywania, w ramach umówionej dobowej i tygodniowej normy czasu pracy w przyjętym okresie rozliczeniowym (wyr. SN, I PKN 350/00).
Zadaj pytanie na naszym FORUM: Moja Firma - Kadry i ZUS
Które prawo będzie miało zastosowanie?
Na podstawie art. 11 ust. 3 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 883/2004 osoba wykonująca w państwie członkowskim pracę najemną lub pracę na własny rachunek podlega ustawodawstwu tego państwa członkowskiego. Osoba, która normalnie wykonuje pracę najemną w dwóch lub w kilku państwach członkowskich podlega:
a) ustawodawstwu państwa członkowskiego, w którym ma miejsce zamieszkania, jeżeli wykonuje znaczną część pracy w tym państwie członkowskim lub jeżeli jest zatrudniona przez różne przedsiębiorstwa lub przez różnych pracodawców, którzy mają siedzibę lub miejsce wykonywania działalności w różnych państwach członkowskich lub
b) ustawodawstwu państwa członkowskiego, w którym znajduje się siedziba lub miejsce wykonywania działalności zatrudniającego ją przedsiębiorstwa lub pracodawcy, jeżeli osoba ta nie wykonuje znacznej części swej pracy w państwie członkowskim, w którym ma miejsce zamieszkania.
Należy jednak pamiętać, że każdy pracownik podlega systemowi ubezpieczeń społecznych. Jeżeli zatem wykonuje pracę zagranicą oraz w Polsce, wówczas należy brać pod uwagę jaką część swojej pracy wykonuje w danym kraju. W sytuacji, gdy 25 % pracy pracownika będzie wykonywał w Polsce - będzie podlegał ubezpieczeniom społecznym w Polsce. Ponadto osoba, która wykonuje działalność jako pracownik najemny w państwie członkowskim w imieniu pracodawcy, który normalnie prowadzi tam swą działalność, a która jest delegowana przez tego pracodawcę do innego państwa członkowskiego do wykonywania pracy w imieniu tego pracodawcy, nadal podlega ustawodawstwu pierwszego państwa członkowskiego, pod warunkiem że przewidywany czas takiej pracy nie przekracza 24 miesięcy i że osoba ta nie jest wysłana, by zastąpić inną delegowaną osobę (art. 12 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 883/2004).
Zobacz również: Zezwolenie na pracę cudzoziemca - zmiany