Odpowiedź
Przedsiębiorca będący osobą fizyczną nie ma potrzeby zaliczać naliczanych diet z tytułu odbywanych przez siebie podróży służbowych do przychodów. Podstawą tego wyłączenia z przychodów nie jest jednak zwolnienie z art. 21 ust. 1 pkt. 16 lit. b) u.p.d.o.f. Przepis ten przewiduje zwolnienie dla diet i innych należności za czas podróży odbywanej przez osoby niebędące pracownikiem, ale warunkiem jego zastosowania jest niezaliczenie należności z tytułu odbytych podróży do kosztów uzyskania przychodów tej osoby. Diety, które przedsiębiorca nalicza sobie z tytułu odbywanych przez siebie podróży służbowych, są zaliczane do jego kosztów uzyskania przychodów stosownie do art. 23 ust. 1 pkt 52 u.p.d.o.f. Oznacza to, że formalnie przedsiębiorca nie może skorzystać z przywołanego zwolnienia. Wyłączenie diet przedsiębiorcy z przychodu opodatkowanego wynika z innej podstawy. Mianowicie, diety te nie stanowią dla przedsiębiorcy przysporzenia majątkowego, które można uznać za przychód. Sama konstrukcja naliczania diet za podróż służbową przedsiębiorcy jest specyficzna. Przepis art. 23 ust. 1 pkt 52 u.p.d.o.f. jest pewnym przywilejem podatkowym, ale nie zobowiązuje w żaden sposób przedsiębiorcy do wypłaty sobie diet. Takie zobowiązanie byłoby fikcją prawną, ponieważ sprowadzałoby się do przesunięć w zakresie własnego majątku przedsiębiorcy.