Polski przedsiębiorca wyjeżdżający w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą za granicę może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu wydatki związane z zagraniczną podróżą służbową. Przedmiotowy problem można rozpatrywać w dwóch przypadkach. Po pierwsze, przedsiębiorca może tylko odbywać podróż zagraniczną. Drugi to sytuacja, kiedy przedsiębiorca posiada poza krajem zakład swojej firmy. Przepisy art. 23 ust. 1 pkt 52 u.p.d.o.f. stanowią, że za koszty uzyskania przychodu nie uważa się wartości diet z tytułu podróży służbowych osób prowadzących działalność gospodarczą i osób z nimi współpracujących, w części przekraczającej wysokość diet przysługujących pracownikom, określoną w rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2002 r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej poza granicami kraju. Z powyższego przepisu wynika, że polski przedsiębiorca wyjeżdżający w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą za granicę może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu wydatki związane z zagraniczną podróżą służbową, w tym diety w wysokości nieprzekraczającej diet przysługujących pracownikom, określonych za dobę podróży służbowej w rozporządzeniu. Rozliczenie tych kosztów będzie możliwe pod warunkiem, że podróż służbowa związana jest z osiągnięciem przychodów lub zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów przez przedsiębiorcę. Powyższa reguła znajduje zastosowanie w sytuacji, gdy polski przedsiębiorca wyjeżdża za granicę i nie posiada za granicą zakładu. Wydatki (uzasadnione i związane z uzyskaniem przychodu) poniesione w związku z tą podróżą stanowią koszty uzyskania przychodów.
Z inną sytuacją mamy do czynienia, gdy polski przedsiębiorca posiada za granicą (np. w Wielkiej Brytanii) swój zakład: oddział, przedstawicielstwo, biuro, budowę czy też osobę, która działa w imieniu polskiego przedsiębiorcy i na jego rzecz (na podstawie pełnomocnictwa udzielonego do zawierania w jego imieniu umów i pełnomocnictwo to wykonuje). W świetle regulacji dotyczących umów o unikaniu podwójnego opodatkowania zakład, dla celów rozliczeń podatkowych, traktowany jest jako odrębny podmiot, a dochody osiągnięte przez polskiego przedsiębiorcę za pośrednictwem zakładu podlegają opodatkowaniu w państwie położenia zakładu. Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w art. 22 ust. 1 u.p.d.o.f., kosztami uzyskania przychodów są koszty ponoszone w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 u.p.d.o.f. W omawianej sytuacji znajduje zastosowanie art. 23 ust. 1 pkt 31 u.p.d.o.f., zgodnie z którym, jeżeli dochody uzyskiwane z zakładu położonego za granicą w ogóle nie podlegają opodatkowaniu lub są zwolnione od podatku dochodowego w Polsce, to koszty uzyskania przychodów z tego źródła nie stanowią kosztów uzyskania przychodów w Polsce. Oznacza to, że koszty dojazdu polskiego przedsiębiorcy do zakładu położonego za granicą nie stanowią kosztów uzyskania przychodów w Polsce.