Umowa faktoringu to przede wszystkim nabycie przez faktora wierzytelności, które przysługują przedsiębiorcy z tytułu sprzedaży, dostawy lub usługi w zamian za kwotę wartości wierzytelności pomniejszoną o prowizję faktora.
Umowa składa się z dwóch części. Pierwsza z nich zawiera ogólne postanowienia określane w praktyce jako tzw. warunki standardowe. Strony wskazują na jaki faktoring się decydują (właściwy lub niewłaściwy). Powinno zostać wyraźnie określone jaki podmiot ponosi odpowiedzialność w razie niewypłacalności dłużnika.
Druga część reguluje postanowienia szczegółowe. Mogą do nich należeć, a w praktyce najczęściej należą: 1. prawa i obowiązki faktora; 2. prawa i obowiązki przedsiębiorcy.
Polecamy: Jak faktoring w praktyce pomaga rozwiązywać problemy firm?
W umowie tej zamieszczane mogą być również określone klauzule np. klauzula del credere, na której podstawie faktor wyraża zgodę na ponoszenie w odniesieniu do przedsiębiorcy odpowiedzialności za brak spełnienia ciążącego na dłużniku świadczenia.
Jest także klauzula wyłączności mająca na celu nabycie przez faktora wszystkich wierzytelności przedsiębiorcy oraz aby był on jedynym dla niego faktorem oraz klauzula eksportowa polegająca na tym, że podmiot prowadzący działalność gospodarczą, będący jednocześnie eksporterem ograniczy własny eksport do wskazanych krajów lub będzie eksportował tylko wybrane towary albo usługi.