Możliwość jej zawarcia wynika z zasady swobody umów sformułowanej w art. 3531 Kodeksu cywilnego. Istotą faktoringu jest dokonanie nabycia przez faktora wierzytelności przysługujących prowadzącemu działalność gospodarczą z tytułu sprzedaży, dostawy lub usługi, w zamian za kwotę odpowiadającą wartości wierzytelności, pomniejszoną jednak o prowizję faktora.
Do stron umowy factoringu zalicza się:
Faktora – inaczej nabywcą wierzytelności, którym mogą być zarówno instytucje określane mianem bankowych jak również eksperckie spółki factoringowe, pozostali przedsiębiorcy, którzy świadczą usługi z tego zakresu oraz osoby fizyczne. W praktyce największe znaczenie odgrywają instytucje bankowe.
Przedsiębiorcę – podmiot prowadzący działalność gospodarczą, ukierunkowaną na osiągnięcie zysku lub określany mianem zbywcy wierzytelności, ewentualnie klientem. Forma prawna prowadzenia działalności nie doznaje ograniczeń z punktu widzenia możliwości uczestnictwa w umowie factoringu. Może to być zarówno osoba fizyczna, jak również osoba prawna.
Polecamy: Kto może skorzystać z faktoringu
Nie jest stroną umowy factoringu dłużnik. Pojawia się on w stosunku do przedsiębiorcy jako np. odbiorca towaru lub kupujący. Dłużnika łączy z przedsiębiorcą stosunek zobowiązaniowy, a z chwilą zawarcia przez prowadzącego działalność umowy z faktorem, w stosunek ten wchodzi na jego miejsce faktor.