Ustawa SDG w art. 3 określa, że jej przepisów nie stosuje się do wynajmowania przez rolników pokoi i sprzedaży posiłków domowych, jako typowych usług oferowanych w ramach „agroturystyki”, a także świadczenia w gospodarstwach rolnych innych usług związanych z pobytem turystów. Ustawa SDG nie zawiera zatem definicji „gospodarstwa agroturystycznego”, a jedynie wskazuje przesłanki, na podstawie których rolnicy, bez wpisu do Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej, mogą świadczyć usługi związane z pobytem turystów. Ustawa nie ustanawia również ograniczeń tylko do wynajmu pokoi i sprzedaży posiłków domowych, bowiem wyraźnie umożliwia także świadczenie w gospodarstwie rolnym innych usług związanych z pobytem turystów. Oznacza to zdaniem departamentu, że proponowane przez rolnika usługi nie mogą być ogólnodostępne, tj. nie mogą jednocześnie dotyczyć szerszego kręgu turystów niż przebywających na wypoczynku w jego gospodarstwie rolnym, którym świadczone byłyby te usługi na zasadach komercyjnych. Świadczenie usług w gospodarstwie agroturystycznym powinno oznaczać świadczenie ich w oparciu o zasoby tego gospodarstwa, bez zmiany ich charakteru i naruszenia podstawowej funkcji, którą jest zachowanie zdolności do produkcji rolnej.
Należy podkreślić, że wskazane wyłączenie ma charakter podmiotowy – dotyczy zatem tylko rolników i nie obejmuje innych podmiotów nieposiadających statusu rolnika.
Rolnikiem, zgodnie art. 6 pkt 1 ustawy z dnia 20 grudnia 1990 r. o ubezpieczeniu społecznym rolników (Dz. U. z 2008 r. Nr 50, poz. 291, z późn. zm.), jest pełnoletnia osoba fizyczna, zamieszkująca i prowadząca na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, osobiście i na własny rachunek, działalność rolniczą w pozostającym w jej posiadaniu gospodarstwie rolnym, w tym również w ramach grupy producentów rolnych, a także osoba, która przeznaczyła grunty prowadzonego przez siebie gospodarstwa rolnego do zalesienia. Przepisy tej ustawy uznają za gospodarstwo rolne każde gospodarstwo służące prowadzeniu działalności rolniczej.
Zobacz: Czy każdy produkt musi mieć naklejoną cenę?
Ustawa SDG nie ustanawia ograniczeń co do rozmiaru prowadzonej działalności agroturystycznej.
Natomiast rozmiar tej działalności ma znaczenie dla celów podatkowych. Zgodnie z art. 21 pkt 43 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361) wolne od podatku dochodowego są dochody uzyskane z tytułu wynajmu pokoi gościnnych, w budynkach mieszkalnych położonych na terenach wiejskich w gospodarstwie rolnym, osobom przebywającym na wypoczynku oraz dochody uzyskane z tytułu wyżywienia tych osób, jeżeli liczba wynajmowanych pokoi nie przekracza 5.
Z kolei ustawa o usługach turystycznych zalicza wynajmowane przez rolników pokoje i miejsca na ustawianie namiotów w prowadzonych przez nich gospodarstwach rolnych, do tzw. „innych obiektów” niż typowe obiekty hotelarskie, w których mogą być świadczone usługi hotelarskie, pod warunkiem, że obiekty te spełniają wymagania sanitarne, przeciwpożarowe, jak i minimalne wymagania co do wyposażenia, określone w załączniku nr 7 do rozporządzenia Ministra Gospodarki i Pracy z dnia 19 sierpnia 2004 r. w sprawie obiektów hotelarskich i innych obiektów, w których są świadczone usługi hotelarskie (Dz. U. z 2006 r. Nr 22 poz. 169, z póżn. zm.). Również w tym przypadku ustawa nie ustanawia ograniczeń w zakresie rozmiaru działalności. Natomiast usługodawca ma obowiązek zgłoszenia zamiaru świadczenia usług do ewidencji „innych obiektów, w których świadczone są usługi hotelarskie”, prowadzonej przez wójta (burmistrza lub prezydenta miasta). Do takich obiektów nie należy używać nazw zastrzeżonych dla obiektów hotelarskich.
W świetle powyższego należy podkreślić, że nie ma zdefiniowanej i jednolitej regulacji określającej „gospodarstwo agroturystyczne”. Są natomiast w różnych przepisach udogodnienia związane ze zwolnieniem z obowiązków określonych ustawą o swobodzie działalności gospodarczej, ze zwolnieniami podatkowymi, z podatkiem od nieruchomości czy wreszcie możliwość pozostawania w KRUS. Jednakże udogodnienia te mogą odnosić się tylko do rolników prowadzących „działalności agroturystyczną” objętą wyłączeniem zawartym w art. 3 ustawy SDG. Przepis ten ma charakter wyjątku od ogólnej zasady, w związku z czym nie może być interpretowany rozszerzająco.
Zobacz: Działalność gospodarcza - zakres definicji
Źródło: Ministerstwo Gospodarki