W przypadku zaistnienia wymogu klasyfikacji oraz księgowego ujęcia leasingu odnoszącego się do gruntów i budynków to minimalne opłaty z jego tytułu (również wszelkie zaliczki) są rozliczane na element odnoszący się do gruntów i element związany z budynkami proporcjonalnie do oznaczonej wartości godziwych opłat należnych z tytułu udostępnienia elementu gruntu oraz budynku wraz z chwilą rozpoczęcia leasingu.
W przypadku, w którym nie jest możliwe odniesienie opłat leasingowych do wskazanych elementów, to leasing traktowany jest jako finansowy. Wyjątkiem jest sytuacja, w której oba elementy stanowią niewątpliwie leasing operacyjny.
Polecamy: Mała firma
W odniesieniu do leasingu gruntów i budynków, w przypadku których kwota początkowo ujęta jako element dotyczący gruntów, nie należy do istotnych, zarówno grunty jak i budynki można uznać za jedno w celu sklasyfikowania leasingu i uznać je za leasing finansowy bądź też operacyjny.
We wskazanej wyżej sytuacji ekonomiczny okres użytkowania budynków odpowiada ekonomicznemu okresowi użytkowania przedmiotu leasingu.
W sytuacji zakwalifikowania udziału leasingobiorcy zarówno w gruntach jak i budynkach do nieruchomości inwestycyjnych stosownie do MSR 40 oraz obrano wycenę według wartości określonej godziwej, oddzielna wycena gruntów, a także budynków nie jest wymagana. Tylko niepewna klasyfikacja jednego lub obu elementów może powodować konieczność zastosowania szczegółowych wyliczeń.
Leasingobiorca ma prawo do zaliczania posiadanych w postaci leasingu operacyjnego udziałów w nieruchomości, do nieruchomości inwestycyjnych. W takiej sytuacji, udział określa się tak, jakby był on leasingiem finansowym. W dodatku, do tego składnika aktywów znajduje zastosowanie model wyceny w oparciu o wartość godziwą.
Polecamy: ABC umów
Zgodnie z MSR 17 leasingobiorca jest zobowiązany do wykazywania leasingu w postaci leasingu finansowego również, gdy przyszłe zdarzenie powoduje zmianę specyfiki udziału leasingobiorcy w nieruchomości, w ten sposób że nie jest już ona nieruchomością inwestycyjną.
Leasingobiorca zajmuje nieruchomość, będącą następnie zaklasyfikowaną jako nieruchomość zajmowana przez właściciela. Domniemany koszt jest równy wartości godziwej na dzień zmiany sposobu użytkowania.
Leasingobiorca dokonuje zawarcia umowy subleasingu. Zgodnie z nią następuje przeniesienie zasadniczo całego ryzyka oraz pożytków z tytułu posiadania udziałów w nieruchomości stronie trzeciej.