Ryzyko stopy procentowej wynika z oparcia oprocentowania, a dokładniej jego składnika, WIBORu, o wysokość stóp procentowych obowiązujących w Polsce. Zmiana tych stóp tworzy niewiadomą, której nie da się oszacować w długim terminie, a niemożność oszacowania skutkuje powstaniem ryzyka.
Dowiedz się również: Jak banki podchodzą do umowy zlecenia i umowy o dzieło jako źródła dochodów?
Głównym decydentem w kwestii stóp procentowych jest Rada Polityki Pieniężnej, organ NBP odpowiedzialny za kontrolowanie inflacji krajowej, a tym samym za określania kosztu pieniądza w gospodarce za pomocą stóp. Gdy RPP decyduje się na podniesienie stopy referencyjnej, koszt pieniądza rośnie, WIBOR zwyżkuje, a wraz z nim oprocentowanie oraz rata kredytu. Odwrotnie sytuacja ma się w przypadku obniżki stopy referencyjnej – koszt pieniądza w gospodarce spada, WIBOR słabnie, a oprocentowanie i raty szybują w dół.
W latach dziewięćdziesiątych możliwe były jeszcze kredyty ze stałym oprocentowaniem, np. 20% rocznie. Obecnie, gdy oprocentowanie stanowi sumę stawki WIBOR i marży bankowej, wszystkie kredyty hipoteczne mają oprocentowanie zmienne, w związku z czym przed ryzykiem stopy procentowej nie da się de facto zabezpieczyć.
Możliwe jest jednak, że ryzyko procentowe zamieni się w szansę. Gdy kredyt uruchamiamy w momencie prowadzenia przez państwo restrykcyjnej polityki monetarnej (wysokie stopy procentowe), istnieje znaczne prawdopodobieństwo, że po pewny czasie stopy spadną, a wraz z nimi rata naszego kredytu. Nie zawsze więc ryzyko jest ryzykiem.
Ryzyko stopy procentowej jest dzisiaj nieodłącznym elementem każdego kredytu hipotecznego, zaciąganego w Polsce. Aby mu przeciwdziałać, warto mieć ok. 20-sto procentowy zapas na comiesięczne raty kredytowe, ponieważ nie zawsze stopy procentowe będą poruszały się zgodnie z naszym życzeniem.
Polecamy serwis Lokaty