Zgodnie z Rozporządzeniem Prezesa Rady Ministrów z dnia 15 marca 2010 r. w sprawie wysokości i sposobu pobierania wpisu od odwołania oraz rodzajów kosztów w postępowaniu odwoławczym i sposobu ich rozliczania, ustawodawca wskazał, że do kosztów postępowania odwoławczego zalicza się m.in.: uzasadnione koszty stron postępowania odwoławczego w wysokości określonej na podstawie rachunków przedłożonych do akt sprawy, obejmujące w szczególności wynagrodzenie pełnomocników, jednak nie wyższe niż kwota 3.600 zł (§ 3 Rozporządzenia). W praktyce zatem, aby Krajowa Izba Odwoławcza mogła zasądzić koszty wynagrodzenia pełnomocnika koniecznym jest przedłożenie do akt sprawy stosownego rachunku. Ponadto zasądzone koszty wynagrodzenia nie mogą przekroczyć 3600 zł.
Polecamy: Jakie są skutki ogłoszenia orzeczenia KIO w procesie udzielania zamówienia?
Powyżej opisana regulacja jest zupełnie odmienna od regulacji zawartej w kodeksie postępowania cywilnego. W postępowaniu cywilnym pełnomocnik może żądać zasądzenia kosztów jego wynagrodzenia albo wg norm przepisanych (tj. Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu / Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu) albo wg przedstawionego rozliczenia.
Sąd natomiast nie może zasądzić zwrotu kosztów wynagrodzenia powyżej sześciokrotności stawki minimalnej określonej w powołanych powyżej rozporządzeniach ani też powyżej wartości przedmiotu sprawy. W praktyce pełnomocnicy zazwyczaj wnoszą o zasądzenie kosztów swojego wynagrodzenia wg norm przepisanych, a sądy zasądzają odpowiednią stawkę minimalną co do zasady uzależnioną od wartości przedmiotu sprawy.
Należy zatem podkreślić dwie podstawowe różnice pomiędzy zasadami przyznawania kosztów wynagrodzenia pełnomocnika w postępowaniu przed Krajową Izba Odwoławczą w stosunku do sądowego postępowania cywilnego.
Po pierwsze w postępowaniu przed Krajową Izba Odwoławczą złożenie wniosku o zasądzenie kosztów wynagrodzenia pełnomocnika wg norm przepisanych jest niewystarczające. Krajowa Izba Odwoławcza nie ma wówczas możliwości uwzględnienia wniosku, gdyż nie został spełniony warunek przedłożenia stosownego rachunku. Powyższe stanowisko zostało potwierdzone w wyroku Sądu Okręgowego w Olsztynie, V Wydział Gospodarczy z dnia 27 lipca 2011 r. (sygn. akt: V Ga 84/11, opubl. na stronie Urzędu Zamówień Publicznych www.uzp.gov.pl). Warto zaznaczyć, że stan faktyczny, na którego tle zapadło powyższe orzeczenie dotyczył sytuacji, gdy pełnomocnik był jednocześnie pracownikiem strony. Strona podnosiła, że radca prawny zatrudniony na etacie nie ma możliwości przedstawienia rachunków, gdyż zgodnie z ustawą o radcach prawnych jest on uprawniony do kosztów zastępstwa prawnego od reprezentowanej jednostki dopiero gdy koszty te zostaną ściągnięte od strony przeciwnej. Sąd Okręgowy w Olsztynie nie podzielił jednak powyższej argumentacji uznając, że Krajowa Izba Odwoławcza związana jest brzmieniem przepisu Rozporządzeniem Prezesa Rady Ministrów z dnia 15 marca 2010 r. i nie jest uprawniona do stosowania przez analogię przepisów obowiązujących w tym zakresie w postępowaniu sądowym.
Po drugie Krajowa Izba Odwoławcza zasądza koszty wynagrodzenia pełnomocnika w wysokości określonej w przedstawionym jej rachunku, ale maksymalnie 3600 zł. W postępowaniu tym zatem inaczej niż w postępowaniu sądowym wysokość wynagrodzenia nie jest zależna od wartości przedmiotu sporu.
Polecamy: Na czym polega udzielanie zamówienia publicznego w częściach?