- Mając na uwadze tę zasadę, w kwestii dokonywania obrotu walutami obcymi na terenie kraju odwołać się należy do ustawy Prawo dewizowe, która w art. 9 pkt 15 wskazuje, że niezbędne jest posiadanie zezwolenia dewizowego na dokonywanie w Polsce między rezydentami rozliczeń w walutach obcych, z wyjątkiem rozliczeń między osobami fizycznymi, o ile nie mają one związku z prowadzeniem działalności - mówi Joanna Kołakowska.
Dodaje, że w rozporządzeniu ministra finansów z 3 września 2002 r. w sprawie ogólnych zezwoleń dewizowych, odstąpiono jednak, w zakresie określonym w tym rozporządzeniu, od ograniczeń ustawowych w dokonywaniu obrotu wartościami dewizowymi w kraju. Przykładowo zezwolenie nie jest wymagane, jeżeli jedną ze stron rozliczenia jest konsument.
- Od 1 maja 2004 r. podatnicy mają powszechne prawo wystawiania faktur w walutach obcych - mówi Joanna Kołakowska.
Podkreśla, że zgodnie z rozporządzaniem ministra finansów z 25 maja 2005 r. kwoty podatku wykazuje się w złotych bez względu na to, w jakiej walucie określono należność na fakturze.
- Podatnik, chcąc wystawiać faktury w walucie obcej, powinien przyjąć opcję, w której uwzględni przeliczone na złote również wartości netto oraz brutto, gdyż ułatwi to przenoszenie poszczególnych kwot do ewidencji, która musi być sporządzona w złotych, a na podstawie której sporządza się deklarację VAT-7, którą również wypełnia się w walucie polskiej - radzi Joanna Kołakowska.
Zwraca uwagę, że sposób przeliczania kwot określonych w walutach obcych wykazywanych na fakturach określony został w rozporządzeniu ministra finansów w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o VAT.
- Kwoty wyrażone w walucie obcej wykazywane na fakturze przelicza się na złote według wyliczonego i ogłoszonego przez NBP bieżącego kursu średniego waluty obcej na dzień wystawienia faktury - wyjaśnia rozmówczyni.
MAGDALENA MAJKOWSKA