W opisywanej sprawie niderlandzki sąd zwrócił się z następującym pytaniem prejudycjalnym: „Jeśli podatnik zawiera z zakładem ubezpieczeniowym (na życie) umowę, która przewiduje w szczególności, że podatnik ten będzie wykonywał większą część czynności faktycznych związanych z transakcjami ubezpieczeniowymi, w tym podejmował co do zasady decyzje wiążące zakład ubezpieczeniowy w przedmiocie zawierania umów i utrzymywania kontaktów z pośrednikami oraz w odpowiednim przypadku z ubezpieczonymi, za wynagrodzeniem, z pomocą wykwalifikowanego personelu i eksperta ubezpieczeniowego oraz gdy umowy ubezpieczenia są zawierane w imieniu zakładu ubezpieczeniowego, który ponosi ryzyko, to czy czynności wykonywane przez tego podatnika na podstawie tej umowy wchodzą w zakres pojęcia „usługi pokrewne, świadczone przez maklerów i pośredników ubezpieczeniowych”, o którym mowa w art. 13 B lit. a) szóstej dyrektywy?”
Trybunał stwierdził, że art. 13 B lit. a) szóstej dyrektywy UE należy interpretować w ten sposób, że czynności „back office”, polegające na wykonywaniu za wynagrodzeniem usług na rzecz zakładu ubezpieczeniowego, nie stanowią usług pokrewnych transakcjom ubezpieczeniowym dokonywanym przez maklera bądź pośrednika ubezpieczeniowego w rozumieniu tego przepisu. Przypomnijmy, że art. 13 B lit. a) szóstej dyrektywy stanowi, iż nie naruszając innych przepisów Wspólnoty, państwa członkowskie zwalniają, na warunkach, które ustalają w celu zapewnienia właściwego i prostego zastosowania zwolnień od podatku i zapobieżenia oszustwom podatkowym, unikaniu opodatkowania lub nadużyciom: transakcje ubezpieczeniowe i reasekuracyjne, wraz z usługami pokrewnymi, świadczonymi przez maklerów i ich przedstawicieli (i pośredników ubezpieczeniowych).
Trybunał stwierdził, że pojęcia używane do oznaczenia zwolnień, o których mowa w art. 13 szóstej dyrektywy, należy interpretować ściśle, zważywszy że te zwolnienia stanowią odstępstwa od ogólnej zasady, zgodnie z którą VAT objęta jest każda usługa świadczona odpłatnie przez podatnika (C-472/03).