Do 29 listopada 2002 r. obowiązek powoływania komisji bhp mieli pracodawcy zatrudniający ponad 50 pracowników. Zmiany kryteriów zobowiązujących do utworzenia komisji bhp w firmie nie wynikały z konieczności dostosowywania ich do wymogów Unii Europejskiej czy Konwencji Międzynarodowej Organizacji Pracy. Zalecenie do konwencji nr 155 MOP stanowi jedynie, że pracownicy powinni być reprezentowani wobec pracodawcy przez delegatów pracowniczych ds. bhp, komitety robotnicze ds. bhp. Jednak szczegółowe rozwiązania do zasad i kryteriów ich powoływania powinny być konsekwencją praktyki przyjętej w danym kraju.
Z kolei dyrektywa nr 89/391 (EWG) z 12 czerwca 1989 r. o upowszechnianiu środków w celu zwiększenia bezpieczeństwa i poprawy zdrowia pracowników podczas pracy zawiera wymóg konsultacji uczestnictwa pracowników w działaniach dotyczących bezpieczeństwa i ochrony zdrowia podczas pracy. Dyrektywa jednak nie narzuca instytucji, w ramach której obowiązek współdziałania z zakresie bhp z pracownikami powinien być realizowany. W Szwecji działają komisje bezpieczeństwa, we Francji i Holandii są komisje ds. bhp.
Obowiązek powołania komisji bhp mają obecnie duże firmy zatrudniające powyżej 250 pracowników, tymczasem w Holandii obowiązek powołania komisji ds. bhp powstaje przy zatrudnieniu ponad 35 pracowników, a w Szwecji i Francji instytucja tego typu musi być powołana przy zatrudnianiu ponad 50 pracowników. Tymczasem Rada Ochrony Pracy 12 grudnia 2000 r. postulowała potrzebę wzmocnienia roli komisji bhp oraz zwiększenia w nich znaczenia przedstawicieli pracowników.
Jednak zmiany w polskim ustawodawstwie, jakie miały miejsce w latach późniejszych, poszły w przeciwnym kierunku. W konsekwencji tych zmian, jak wynika z danych PIP, spadła liczba pracodawców zobowiązanych do powołania komisji bhp. Przed zmianą przepisów obowiązkiem tym objętych było ok. 30 proc. zakładów kontrolowanych przez PIP, nowe przepisy sprawiły, że komisje działają u ok. 5 procent kontrolowanych pracodawców.
• niedokonywanie przeglądów warunków pracy;
• brak okresowej oceny stanu bhp na stanowiskach pracy;
• nieterminowe odbywanie posiedzeń;
• brak współdziałania z pracodawcą w zakresie bhp;
• brak programu poprawy warunków pracy.