Odpowiednie urzędy państw członkowskich UE będą mogły zwracać się do siebie o pomoc, w razie naruszenia tzw. zbiorowych interesów konsumentów. Chodzi tu zwłaszcza o przeprowadzenie kontroli czy uzyskanie koniecznych informacji.
29 grudnia 2004 r. wchodzi w życie rozporządzenie (WE) nr 2006/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady Unii Europejskiej z dnia 27 października 2004 r. w sprawie współpracy między organami krajowymi odpowiedzialnymi za egzekwowanie przepisów prawa w zakresie ochrony konsumentów (Dz.Urz. UE L 364). Będzie ono jednak stosowane od 29 grudnia 2005 r. – po to, aby państwa członkowskie mogły dostosować swoje prawodawstwo i instytucje do wymogów rozporządzenia. Przypomnijmy, że rozporządzenia Parlamentu i Rady są bezpośrednio stosowane w krajach członkowskich.
Nowy akt wykonawczy dotyczy tzw. naruszeń wewnątrzwspólnotowych, czyli takich, które szkodzą lub mogą szkodzić zbiorowym interesom konsumentów w innych państwach członkowskich niż te, w którym nastąpiło naruszenie, bądź w tych, gdzie sprzedawca lub dostawca ma siedzibę lub gdzie znajdują się dowody związane z naruszeniem praw konsumentów. Zbiorowe interesy konsumentów może naruszyć każde działanie przedsiębiorcy, które jest niezgodne z przepisami obowiązującego prawa oraz godzi w interes bliżej nieokreślonej grupy konsumentów. Za takie naruszenie uważa się np. nieudzielanie konsumentom rzetelnej informacji czy nieuczciwą lub wprowadzającą w błąd reklamę.
Zgodnie z rozporządzeniem, każde państwo członkowskie musi wyznaczyć właściwe organy i tzw. urząd łącznikowy, odpowiedzialne za współpracę. W Polsce właściwy będzie Urząd Ochrony Konkurencji i Konsumentów. Jeśli dojdzie do uzasadnionego, wewnątrzwspólnotowego naruszenia interesów konsumentów, organy państw członkowskich mogą m.in. żądać dostępu do dokumentów i informacji, związanych z naruszeniem, przeprowadzać niezbędne kontrole czy wezwać dostawcę lub sprzedawcę do zaprzestania naruszeń.
Wymiana informacji między państwami członkowskimi może nastąpić na wniosek, gdy o wszczęcie dochodzenia zwrócono się do danego państwa członkowskiego, ale także bez takiego wniosku. W tym ostatnim przypadku chodzi o sytuację, gdy odpowiedni urząd jednego z państw członkowskich dowie się, że zaistniało naruszenie wewnątrzwspólnotowe i powiadomi o tym inne państwa UE.