W razie zmiany wymiaru czasu pracy podstawę wymiaru zasiłku chorobowego stanowi wynagrodzenie ustalone dla nowego wymiaru czasu pracy. Warunkiem ustalenia nowej podstawy jest, aby zmiana etatu nastąpiła w miesiącu, w którym powstała niezdolność do pracy, lub w okresie maksymalnie 12 miesięcy poprzedzających tę niezdolność. Zasada ta dotyczy również m.in. zasiłku macierzyńskiego i opiekuńczego.
Zgodnie ze stanowiskiem ZUS, jeżeli między okresami pobierania zasiłków doszło do zmiany wymiaru czasu pracy, podstawę wymiaru dla kolejnego zasiłku należy ustalić ponownie. Sąd Najwyższy stoi jednak na innym stanowisku. Zgodnie z nim podstawy tej nie ustala się na nowo, jeżeli zmiana wymiaru czasu pracy następuje w trakcie nieprzerwanego pobierania zasiłków zarówno tego samego, jak i innego rodzaju.
Obniżenie wymiaru czasu pracy na podstawie ustawy antykryzysowej
Pracodawcy, którzy korzystali z rozwiązań tzw. Tarczy antykryzysowej w celu uzyskania dofinansowania do wynagrodzeń i składek ZUS z FGŚP, dokonywali obniżenia wymiaru czasu pracy pracowników. Obniżenie etatu może wynieść maksymalnie 20%, nie więcej niż do 0,5 etatu, przy zachowaniu przynajmniej minimalnego wynagrodzenia za pracę, z uwzględnieniem wymiaru czasu pracy. Wskazane modyfikacje warunków zatrudnienia są możliwe na podstawie porozumienia ze stroną pracowniczą (związkami zawodowymi, a w razie ich braku - z przedstawicielami pracowników). Zawarcie porozumienia jest jednocześnie warunkiem wnioskowania o wsparcie na rzecz ochrony miejsc pracy z FGŚP.
Zmniejszenie wymiaru czasu pracy z powodu COVID-19 zasadniczo dotyczy pracowników, na których pracodawca chce wystąpić z wnioskiem o dofinansowanie wynagrodzeń i składek ZUS z FGŚP. Może zatem nie obejmować wszystkich pracowników. Jeżeli jednak tak się stało, czyli obniżono wymiar czasu pracy również zatrudnionym, którzy w tym czasie m.in. przebywali na zwolnieniach lekarskich, za które przysługiwało im wynagrodzenie chorobowe lub zasiłek ZUS (chorobowy, opiekuńczy), a następnie pobierali świadczenie rehabilitacyjne lub zasiłek macierzyński, i wraz z obniżeniem etatu doszło do zmniejszenia ich wynagrodzenia, podstawę wymiaru zasiłku należało ustalić ponownie z uwzględnieniem nowego wynagrodzenia.
Zmiana wymiaru czasu pracy pomiędzy okresami pobierania zasiłków
W razie zmiany umowy o pracę lub innego aktu, na podstawie którego powstał stosunek pracy, polegającej na zmianie wymiaru czasu pracy, podstawę wymiaru zasiłku chorobowego stanowi wynagrodzenie ustalone dla nowego wymiaru czasu pracy, jeżeli zmiana ta nastąpiła w miesiącu, w którym powstała niezdolność do pracy, lub w okresie maksymalnie 12 miesięcy poprzedzających tę niezdolność (art. 40 ustawy zasiłkowej). Wskazany przepis ustawy zasiłkowej ma odpowiednie zastosowanie przy ustalaniu podstawy wymiaru (art. 47 ustawy zasiłkowej):
- świadczenia rehabilitacyjnego,
- zasiłku wyrównawczego,
- zasiłku macierzyńskiego,
- zasiłku w wysokości zasiłku macierzyńskiego,
- zasiłku opiekuńczego,
- świadczenia rehabilitacyjnego.
PODSTAWA PRAWNA:
-
art. 36-37, art. 40, art. 43 ustawy z 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa - j.t. Dz.U. z 2020 r. poz. 870
-
art. 15g ust. 1-2, ust. 4-5, ust. 8, ust. 11, ust. 14 ustawy z 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych - Dz.U z 2020 r. poz. 374; ost.zm. Dz.U. z 2020 r. poz. 1106
Izabela Nowacka
ekonomista, specjalizuje się w prawie pracy, ubezpieczeniach społecznych i prawie podatkowym, autor licznych publikacji z zakresu rozliczania płac