Umowa na czas wykonania określonej pracy zawierana jest najczęściej w sytuacji, gdy strony nie są w stanie określić czasu wykonania danej pracy. Ten typ umowy ma zarówno swoje zalety, jak i wady. Nie ma ograniczeń co do liczby zawieranych umów na czas wykonania określonej pracy z tym samym pracownikiem.
Umowa na czas wykonania określonej pracy jest jedną z rodzajów umów o pracę, które wymienia art. 25 § 1 k.p. Umowa ta ma zwykle zastosowanie, gdy nie można z góry ustalić czasu jej trwania, a strony nie decydują się na zawarcie umowy na czas nieokreślony. Powinna zostać sporządzona na piśmie w dwóch egzemplarzach - jedna dla pracownika, drugą zaś należy załączyć do akt osobowych.
Istotną kwestią przy tego typu umowie jest wyraźne określenie pracy, na czas której umowa jest zawierana. Zgodnie z orzeczeniem Sądu Najwyższego pojęcie „określonej pracy” przy umowach na czas jej wykonania oznacza zindywidualizowane zadanie robocze mieszczące się w zakresie rodzajowo określonych czynności. Treść zadania roboczego pozostaje przedmiotem polecenia pracodawcy, choć jego wykonanie jest nie tylko celem umowy, ale pełni zarazem funkcję zdarzenia kończącego stosunek pracy, czego pracownik musi być świadomy i wyrazić na to zgodę (wyrok SN z 15 listopada 2001 r., II UKN 627/00, OSNP/2003//16/385). Ponieważ nie ma tu możliwości podania konkretnej daty zakończenia umowy, należy w miarę możliwości precyzyjnie wskazać przyszłe zdarzenie, które spowoduje wygaśnięcie zatrudnienia. W przypadku braku możliwości ustalenia terminu końcowego umowy, może ona zostać uznana za zawartą bezterminowo.
Niewątpliwą zaletą umowy zawieranej na czas wykonania określonej pracy jest jej automatyczne rozwiązanie się po zakończeniu projektu, w celu realizacji którego została zawarta. Ponadto do umowy tej nie ma zastosowania zasada kontynuacji zatrudnienia, o której mowa w art. 251 k.p. Może być zawierana dowolną liczbę razy z tym samym pracownikiem i nie przekształca się w umowę na czas nieokreślony.
Natomiast wadą umowy na czas wykonania określonej pracy jest brak możliwości rozwiązania jej w terminie wcześniejszym za wypowiedzeniem. Nie może znaleźć się w niej klauzula dopuszczająca taką ewentualność. Wynika to z istoty tej umowy, która rozwiązuje się z chwilą wykonania określonej pracy.
Należy jednak zaznaczyć, że wyjątkowo umowa tego typu może rozwiązać się przed terminem wykonania określonej pracy. Będzie to miało miejsce w przypadku upadłości bądź likwidacji pracodawcy. Wówczas to każda ze stron może rozwiązać umowę za dwutygodniowym wypowiedzeniem (art. 411 § 2 k.p.).
Ponadto możliwe jest rozwiązanie umowy na czas wykonania określonej pracy w trybie natychmiastowym bez wypowiedzenia z winy pracownika (art. 52 § 1 k.p.), jak również z przyczyn przez niego niezawinionych (art. 53 § 1 k.p.). Umowę może rozwiązać niezwłocznie także pracownik z winy pracodawcy (art. 55 § 11 k.p.).
Warto również wspomnieć, że umowa zawarta na czas wykonania określonej pracy może zostać rozwiązana w każdym momencie jej trwania na mocy porozumienia stron. Ten tryb rozwiązywania umów o pracę nie przewiduje bowiem żadnych ograniczeń.
Reasumując, pracodawca musi samodzielnie ocenić, czy ten rodzaj umowy o pracę będzie korzystny w jego przypadku.
Odpowiedziała Alicja Fal