Firmowe inwestycje to naturalna konsekwencja rozwoju działalności gospodarczej. Co ważne, przedsiębiorcy mogą inwestować we własne środki trwałe lub obce. Inwestycje mogą mieć różne formy, np. remontu czy modernizacji.
Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiuje pojęcia remontu ani pojęcia inwestycje w obcych środkach trwałych. Jedynie wskazuje zasady ustalania wartości początkowej. W praktyce przyjmuje się, że inwestycją w obcych środkach trwałych są poniesione przez podatnika nakłady na ulepszenie tego środka polegające na jego przebudowie, rozbudowie, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, powodujące wzrost wartości użytkowej w stosunku m.in. do jego wartości z dnia przyjęcia do używania. Natomiast przez pojęcie remontu rozumiane jest wykonanie prac, polegających na odtwarzaniu (przywracaniu) pierwotnego stanu (technicznego i użytkowego), wykraczających poza zakres konserwacji, niepowodujących zmian w użytkowaniu, w przeznaczeniu i konstrukcji tego środka.
Jeżeli podatnik dokonuje remontu środka trwałego, to wydatki z tego tytułu podlegają zaliczeniu do kosztów podatkowych w całości. Natomiast po zwiększeniu wartości początkowej należy dokonywać odpisów amortyzacyjnych w dalszym ciągu według stosowanej dotychczas metody amortyzacji.
Ważne!
Ulepszenie środków trwałych powoduje konieczność zwiększenia wartości początkowej o wartość nakładów na ulepszenie
Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych kosztami uzyskania przychodów z poszczególnego źródła są wszelkie koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ustawy o PIT.
Co nie jest kosztem
Stosownie do art. 23 ust. 1 pkt 1 lit. b) ustawy o PIT nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż grunty lub prawa wieczystego użytkowania gruntów środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych.
Zasady amortyzacji środków trwałych uregulowane zostały w art. 22a do 22o ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
Co można amortyzować
Amortyzacji podlegają, co do zasady, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania: budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością; maszyny, urządzenia i środki transportu; inne przedmioty
- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy leasingu.
Amortyzacji podlegają również niezależnie od przewidywanego okresu używania m.in.: przyjęte do używania inwestycje w obcych środkach trwałych; budynki i budowle wybudowane na cudzym gruncie; składniki majątku, niestanowiące własności lub współwłasności podatnika, wykorzystywane przez niego na potrzeby związane z prowadzoną działalnością na podstawie umowy określonej leasingu, zawartej z właścicielem lub współwłaścicielami tych składników - jeżeli odpisów amortyzacyjnych dokonuje korzystający.
Ważne jest również to, że podatnicy mogą nie dokonywać odpisów amortyzacyjnych od składników majątku, których wartość początkowa nie przekracza 3,5 tys. zł. Gdy podatnik zdecyduje się na niedokonywanie odpisów amortyzacyjnych, wydatki poniesione na ich nabycie będą stanowić koszty uzyskania przychodów w miesiącu oddania ich do używania.
Ważne!
Środki trwałe uważa się za ulepszone, gdy suma wydatków na ich przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację w danym roku podatkowym przekracza 3,5 tys. zł i wydatki te powodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania, mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji
EWA MATYSZEWSKA
ewa.matyszewska@infor.pl
Podstawa prawna
• Ustawa z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2000 r. nr 14, poz. 176 z późn. zm.).