W badaniach japońskich przeprowadzonych przez Kanai i Wakabayashi (2001)1 skonstatowano, że niższy wskaźnik pracoholizmu występuje u osób pracujących w warunkach kontrolowanych i ustrukturyzowanych, takich jak fabryki, manufaktury (blue-collars), w porównaniu do tzw. pracowników umysłowych (white-collars). Rodzaj wykonywanej przez menedżera pracy również może szczególnie predysponować do przejawiania zachowań pracoholicznych - do uzależnienia prowadzi ciekawa praca, przynosząca widoczne efekty, wykonywana przez osoby ambitne i z dużym poczuciem obowiązku, w przeciwieństwie do pracy mało twórczej i monotonnej (Wasilewska, 2000)2 .
Ważne są także i inne czynniki – poznawcze, społeczne, biologiczne, środowiskowe3 . W przypadku stanowiska menedżerskiego, gdy pracoholik całkowicie poświęca się czynnościom zawodowym, powstaje pytanie, czy zawsze może on być uznawany za dobrego szefa i pracownika, którego należy stawiać innym za wzór. Kiedy pracoholizm jest zaletą dla osoby, współpracowników i organizacji, a kiedy jest wadą.
Nałóg czy pasja
Nie ma jednej uznanej definicji pracoholizmu. Jedni ujmują pracoholizm pozytywnie, inni - negatywnie. A jeszcze inni badacze traktują go w sposób bardziej złożony, uzależniając obecność negatywnych bądź pozytywnych cech od przynależności do konkretnego typu.
Początek myślenia o pracoholizmie w pozytywnych kategoriach widoczny jest w pracach Cantarow (1979)4 , która twierdzi, że pochodzi on z „miłości do pracy”. Ta myśl znajduje rozwinięcie w poglądach Machlowitz (1980)5, która stworzyła kategorię „szczęśliwego” pracoholika. W swoich badaniach dowiodła, że pracoholicy mogą czerpać przyjemność z pracy i być efektywni w tym, co robią. Zdaniem autorki pracoholizm jest wewnętrznym pragnieniem długiej i ciężkiej pracy, a jego konsekwencje mogą być pozytywne, o ile spełnione są pewne warunki.
Porównaj: „Zarządzanie” konfliktami
Z kolei Friedman i Lobel (2003)6 uznają, że pracoholicy mogą być szczęśliwi, jeśli zachowanie, takie jak wykonywanie pracy w nadmiarze (ponad wymagania stanowiska), jest spójne z ich systemem wartości, tj. gdy można im zapewnić osobistą satysfakcję z pracy, a jednocześnie będą z tego korzyści dla organizacji.
Menedżer pracoholik jako szef nie powinien udawać kogoś, kim nie jest, a nawet jeśli nie reprezentuje postawy równowagi między pracą a życiem prywatnym powinien być autentyczny.
Są różne podejścia do typologii pracoholizmu. Jedną z nich zaproponował Naughton7 (1987). Wyznaczył on typy pracoholików na podstawie dymensji: zaangażowanie na rzecz kariery versus obsesyjność – kompulsywność. Według niego istnieją pracoholicy zaangażowani w pracę oraz pracoholicy kompulsywni. Pierwszy typ charakteryzuje układ cech, taki jak: wysoki poziom zaangażowania w pracę i niski poziom obsesyjności – kompulsywności. Drugi odznacza się wysokimi wskaźnikami na obu wymiarach. Zgodnie z założeniami autora typologii menedżer prezentujący typ pracoholika zaangażowanego w pracę lepiej wykonuje pracę wymagającą i jednocześnie czerpie z niej satysfakcję. Taka osoba poświęca się przede wszystkim sprawom zawodowym, a w niewielkim stopniu angażuje się w inne czynności. Menedżerowie, których zaliczymy natomiast do drugiego typu – pracoholików kompulsywnych, gorzej wykonują swoją pracę. Preferują utarte sposoby wykonywania działań i opierają się na zrytualizowanych nawykach, co może prowadzić do licznych konfliktów ze współpracownikami.
Badacze zjawiska pracoholizmu najczęściej obecnie powołują się na typologię zaproponowaną przez Spence i Robbins (1992)8 . Autorki stosują trzy kryteria definicyjne pracoholizmu:
- poziom zaangażowania w pracę,
- wewnętrzny przymus pracy,
- poziom satysfakcji z pracy.
Badaczki wyróżniły dwa typy pracoholików, nazwane przez nie pracoholikami oraz entuzjastycznymi pracoholikami Dla pracoholików charakterystyczne są wysokie wskaźniki na dwóch pierwszych wymiarach (zaangażowanie w pracę, wewnętrzny przymus) oraz niskie w zakresie satysfakcji z pracy. Entuzjastycznych pracoholików od pracoholików odróżniają wysokie wyniki w poziomie satysfakcji z pracy.
Polecamy serwis Sekretariat
Podsumowanie
Poglądy, obserwacje i wnioski na temat pracoholizmu są niejednoznaczne, często też sprzeczne ze sobą. Rozbieżności istnieją w zakresie definicji i stosowanych metod pomiaru, co może prowadzić do odmiennych konkluzji i wniosków badawczych.
Aktualny stan wiedzy pozwala jednak uznać, że pracoholizm może być zarówno wadą, jak i zaletą dla osoby pełniącej funkcje kierownicze. Zasadnicze znaczenie mają w tym przypadku takie zmienne jak: typ pracoholizmu, charakterystyki środowiska organizacyjnego, postawy wobec pracy, stosunek rodziny wobec pracoholizmu i inne.
Pytanie „czy pracoholizm to wada, czy zaleta menedżera?” nadal pozostaje otwarte. Biorąc pod uwagę obecny stan badań, nie można odpowiedzieć na nie w sposób wyczerpujący. Można jednak zaryzykować tezę, że to zjawisko, ze względu na swoją złożoność i pozytywną wartość samej pracy łączy w sobie - w przypadku menedżerów - zarówno wady, jak i zalety, przede wszystkim w zależności od różnych zmiennych psychologicznych, organizacyjnych, społecznych i rodzinnych.
Bibliografia
1 Kanai A., Wakabayashi M. (2001). Workaholism among Japanese blue-collar employees. International Journal of Stress Management, 8, s. 267-292.
2 Wasilewska E. (2000). Pracoholizm jako sposób na kontakt ze społeczeństwem. Człowiek i społeczeństwo, XVIII, s. 117-128.
3 Retowski S. (2003). Pracoholizm – próba teoretycznego zdefiniowania zjawiska. W: B. Wojaszke, M. Plopa (red.), Osobowość a procesy psychiczne i zachowanie, Kraków: Impuls, s. 313-343.
4 Cantarow E. (1979). Women Workaholism. Mother Jones, Vol. 6, s. 56.
5 Machlowitz M. (1980). Workaholics. Addison Wesley, Reading, MA. Machlowitz M. (1985). Workaholic: Living with them, working with them. Reading, MA: Addison-Wesley.
6 Friedman S.D., Lobel S. (2003). The happy workaholic: A role model for employees. Educational and Psychological Measurement, 62(3), s. 517-527.
7 Naughton TJ. (1987). A conceptual view of of workaholism and implications for career counseling and research. The Career Development Quarterly, s. 180-187.
8 Spence J.T., Robbins, A.S. (1992). Workaholism: Definition, measurment, and preliminary results. Journal of Personality Assessment. 58(1), s. 160-178.