Początkowo nie istniały żadne wytyczne określające co zrobić, by zostać posłem. Nie było takiego zawodu, ani stałej funkcji. Sporządzono natomiast pewien kanon cech, których poszukiwano u kandydatów na posłów, jednak nikt nie przygotowywał do pełnienia tej roli. Wynikało to z braku oficjalnie powołanych instytucji w państwie, które zajmowałyby się sprawami kontaktów zagranicznych.
Czytaj także: Bądź gospodarzem doskonałym
Ciekawostki historyczne dotyczące pełnienia roli posła
W starożytności posłowie byli powoływani doraźnie w celu rozwiązania aktualnych problemów. Zawód posła nie istniał.
Potrzeba prowadzenia rokowań z sąsiednimi państwami i zawierania umów handlowych wymusiły rozwój działalności poselskiej.
Już u zarania dziejów poselstwa zwracano uwagę na konieczność zapewnienia ochrony posłowi.
Choć funkcję posła pełniło się okazjonalnie – jego wybór był sprawą publiczną. W Atenach, Sparcie czy Koryncie posłów wybierało zgromadzenie ludowe spośród najbogatszych obywateli powyżej 50 roku życia. Zwracano wówczas uwagę na umiejętności oratorskie i aktorskie kandydatów, ważna była też znajomość ustaw. W starożytności bycie posłem wiązało się z dużym prestiżem społecznym.
Znakiem rozpoznawczym posła był pierścień – jego posiadanie zapewniało orszakowi poselskiemu bezpłatny przejazd i diety.
W Starożytnym Rzymie obowiązywały dwa odmienne rytuały przyjmowania poselstw – posłowie państw zaprzyjaźnionych mogli spodziewać się licznych atrakcji podczas pobytu w Rzymie, posłowie wrogich państw mieli co prawda zapewnioną nietykalność osobistą przez określony czas, jednak nigdy nie byli wpuszczani do miasta – zawsze pozostawali poza jego murami.
Po upadku Cesarstwa Rzymskiego za sprawą duchownych rozpowszechnione zostały druki dyplomatyczne stosowane przez posłów watykańskich. Działalność poselska tego okresu pozostawała w rękach duchownych, którzy będąc najlepiej wykształconymi obywatelami społeczeństwa uczynili łacinę językiem oficjalnym ówczesnej dyplomacji.
Do rozwoju światowej dyplomacji w dużej mierze przyczynili się kolejni papieże, którzy dbali o utrzymywanie stosunków dyplomatycznych ze wszystkimi władcami państw chrześcijańskich.
Możliwość wysyłania poselstw była dowodem samodzielności i suwerenności władcy, który je wysyłał.
W średniowieczu dużą część kosztów niezbędnych do odbycia misji poselskiej pokrywał sam poseł. Z tego względu wiele osób odmawiało pełnienia tej funkcji. Posłowie obawiali się również o swoje życie – zapewnioną mieli ochronę, jednak podróże w tym okresie były bardzo niebezpieczne.
W niektórych włoskich miastach wprowadzono karę grzywny i pozbawienia praw obywatelskich, dla osób, które odmówiły bycia posłem.
Duża ilość spraw, które powierzano poselstwom i długi czas podróżowania sprawiły, że zaczęto tworzyć stałe poselstwa na terenach państw sąsiadujących i nie tylko.
Zadania posła, takie jak pisanie raportów, zachowanie tajemnicy, przestrzeganie instrukcji i zwrot otrzymanych podarunków określono po raz pierwszy w Wenecji.
W XVI wieku władcy chętnie wysyłali stałe poselstwa do innych państw, ale niechętnie je przyjmowali uważając, że posłowie są szpiegami.
Zaczątki tworzenia rządowych instytucji zajmujących się sprawami polityki zagranicznej i koordynujących pracę posłów przypadają na wiek XVI.
Przez długi czas posłowie nie tylko nie pobierali wynagrodzenia za swoją pracę, którą rozumiano jak wielki zaszczyt, ale nawet musieli pokrywać dużą część wydatków z własnej kieszeni.
Polecamy: Jak powinno się prosić o podwyżkę?
W Polsce rządzonej przez królów elektów, często pochodzących z zagranicy szlachta miała negatywny stosunek do wysyłania posłów na stałe poselstwa do innych państw. Uważano, że za pośrednictwem posłów król – elekt będzie spiskował z innym władcą na niekorzyść Polski. Obecnie ranga posłów znacznie zmalała – misje dyplomatyczne składają się głównie z ambasadorów.