Główne podsystemy cyber helpera to jednostki analizujące pliki programów pod względem zawartości i zachowania. Dzięki nim może on analizować szkodliwe programy oraz uczyć się na wynikach swoich działań. Jeżeli analiza wyraźnie potwierdza, że dany obiekt jest szkodliwy, jest on przesyłany do laboratorium antywirusowego z mocnym zaleceniem umieszczenia go w antywirusowej bazie danych; następnie tworzony jest skrypt leczenia dla użytkownika.
Pomimo analizy obiektu cyber helper nie zawsze jest w stanie podjąć kategoryczną decyzję odnośnie szkodliwości obiektu. W takiej sytuacji wszystkie zebrane dane początkowe i wyniki są przekazywane ekspertowi w celu analizy. Następnie ekspert dostarcza odpowiednie rozwiązanie. cyber helper nie bierze udziału w tym procesie, nadal jednak analizuje otrzymane dane i protokoły, generując raporty dla eksperta, tym samym wykonując lwią część jego pracy.
Po sformułowaniu żądania system po raz kolejny wyświetla je operatorowi w celu sprawdzenia, czy wszystkie dane wejściowe są poprawne.
Jednak “polityka nieinterweniowania” systemów sztucznej inteligencji w pracę analityka szkodliwego oprogramowania nie zawsze jest stosowana; znamy dziesiątki przypadków, gdy inteligentna maszyna wykryła błędy w działaniu człowieka dzięki odwołaniu się do zgromadzonego doświadczenia oraz wyników własnej analizy obiektu. W takich przypadkach maszyna może najpierw przerwać proces analityczny i decyzyjny i wysłać ekspertowi ostrzeżenie, zanim przejdzie do zablokowania skryptów wysłanych użytkownikowi, co z perspektywy maszyny mogłoby zaszkodzić systemowi użytkownika. Podobną kontrolę maszyna sprawuje nad własnymi działaniami. W czasie rozwijania skrypty leczenia są jednocześnie oceniane przez inny podsystem w celu wyeliminowania błędów.
Najprostszym przykładem takiego błędu jest zastąpienie przez szkodliwy program ważnego składnika systemu. Z jednej strony, konieczne jest zniszczenie szkodliwego programu, z drugiej - może to spowodować nieodwracalną szkodę w systemie.
Polecamy: Czy testy antywirusów są wiarygodne?
Cyber helper komunikuje się bezpośrednio z użytkownikiem: żądając protokołów, analizując je, pisząc skrypty skanowania wstępnego oraz przeprowadzenia analizy plików poddanych kwarantannie. Zgodne z wynikami swojej analizy maszyna może przeprowadzić leczenie zainfekowanego komputera. Co więcej, cyber helper pomaga ekspertom w ich pracy, znajdując i eliminując wszelkie niebezpieczne błędy, przeprowadzając wstępne analizy wszystkich plików umieszczonych w kwarantannie przez ekspertów oraz przetwarzając dane zawarte w kwarantannie przed dodaniem ich do bazy „czystych” plików.
Technologia, na której opiera się cyber helper, jak również jej zasada działania są chronione patentami firmy Kaspersky Lab.
Sztuczna inteligencja idealnie nadaje się do tego zadania, ponieważ potrafi przetwarzać dane o wiele szybciej niż człowiek. Cyber helper to efekt jednej z niewielu udanych prób przybliżenia się do celu, jakim jest stworzenie autonomicznej sztucznej inteligencji. Jako inteligentny twór jest zdolny do samodzielnego uczenia się i niezależnego definiowania swoich działań. Analitycy wirusów i inteligentne maszyny rewelacyjnie dopełniają się – dzięki współpracy działają efektywniej i zapewniają użytkownikom większą ochronę.