Odpowiedzialność przewoźnika z tytułu niewykonania lub nienależytego wykonania umowy przewozu oraz dochodzenie roszczeń, w tym odszkodowań z tym związanych, jest uregulowane w rozdziałach 7-10 ustawy Prawo przewozowe.
Przy dochodzeniu odszkodowania za opóźnienie w doręczeniu przesyłki zastosowanie ma art. 83 ust. 1 Prawa przewozowego. Zgodnie z nim, jeżeli wskutek zwłoki w przewozie powstała szkoda inna niż w przesyłce, przewoźnik jest obowiązany do zapłacenia odszkodowania do wysokości podwójnej kwoty przewoźnego.
Art. 86 Prawa przewozowego stanowi ponadto, że przewidziane ograniczenia wysokości odszkodowania nie mają zastosowania tylko wtedy, jeżeli szkoda wynikła z winy umyślnej lub rażącego niedbalstwa (forma winy nieumyślnej) przewoźnika. Winę umyślną przewoźnika z reguły trudno jest ustalić, a nawet jest to niemożliwe.
Taka postać winy występuje bowiem tylko wtedy, gdy sprawca szkody miał zamiar ją wyrządzić (dolus directus), albo działał w taki sposób, że dopuszczał powstanie szkody (dolus eventualis). Działania przewoźnika co do zasady nie są nakierowane na powstanie szkody u klienta. Aby wykazać działanie celowe przy opóźnionej dostawie przesyłki należałoby więc udowodnić, że przewoźnik wiedział, jaką szkodę spowoduje opóźniając dostarczenie przesyłki i celowo je opóźnił.
Więcej: Odpowiedzialność przewoźnika za opóźnienie w doręczeniu przesyłki
Zobacz także: Prawo konsumenta Wieszjak.pl