Rynki finansowe nie mają ostatnio dobrej prasy. Rozhuśtany złoty straszy kolejnym osłabieniem, giełda wprawdzie odrobiła nieco poniedziałkowe straty, ale i tak wisi nad nią ryzyko następnych spadków.
Złoty pod koniec dnia odbił się od dna na wieści zza oceanu, ale czy na długo? Produkcja przemysłowa w marcu zaskoczyła nawet pesymistycznie nastrojonych analityków, którzy nie spodziewali się aż 3,7-proc. jazdy w dół.
Rynki wypatrują teraz optymistycznych sygnałów, które poprawiłyby nieco minorowe nastroje. Na siłę na pewno coś dobrego da się znaleźć. W końcu spadek produkcji to również efekt tzw. wysokiej bazy, czyli wyśrubowanych wyników z marca ubiegłego roku, do którego porównuje się tegoroczne dane. Poza tym w rozwiniętej gospodarce produkcja przemysłowa schodzi na nieco dalszy plan, a na czoło peletonu wychodzą usługi. Czyżby Polska osiągnęła już tak wysoki stopień rozwoju, że danymi o produkcji nie ma sobie co zawracać głowy? To już chyba nadmiar optymizmu.
Zwłaszcza że w grze o gospodarkę biorą udział nie tylko top menedżerowie, biznesmeni i ekipy zakładów produkcyjnych. To międzynarodowy walutowy poker, w którym nastroje w USA przekładają się na notowania naszej złotówki, a polityczne zawirowania na Węgrzech powodują rejteradę inwestorów nie tylko z Budapesztu, ale również z Pragi i Warszawy.
Emocji będzie zapewne jeszcze więcej, gdyż przez Polskę przetacza się widmo wszechobecnej polityki. Wybory tuż-tuż, a to znaczy, że sondaże preferencji wyborczych staną się nie mniej interesującą lekturą niż statystyki GUS i NBP. Wybory to woda na młyn spekulacji, która w politycznym sosie czuje się jak ryba w wodzie.
Stanisław Koczot