Faktoring jest nabyciem wierzytelności przysługujących przedsiębiorcy z określonego tytułu np. sprzedaży, usługi, dostawy, dokonanym przez stronę umowy – faktora – w zamiana za zapłatę na rzecz przedsiębiorcy (zbywcy) kwoty odpowiadającej wartości zakupionych zobowiązań, pomniejszoną o przysługujące faktorowi wynagrodzenie za nabycie.
Umowa forfaitingu natomiast polega na przeprowadzeniu operacji rozliczeniowej i realizowana jest przez zakup należności terminowych występujących jako weksle z jednoczesnym wyłączeniem prawa regresu w stosunku do odstępującego. Forfaiting polega na umożliwieniu przedsiębiorcy uzyskania środków pieniężnych w drodze zobowiązania się jednej strony do dostarczenia wierzytelności, a drugiej do zapłaty uzgodnionej ceny z góry.
Polecamy: ABC umów
Zarówno umowa faktoringu, jak i forfaitingu zawierane są według ogólnych zasad prawa cywilnego, co podyktowane jest ich przynależnością do grupy umów handlowych nienazwanych. W praktyce do ich podpisania najczęściej dochodzi w trybie negocjacji.
Do stron umowy forfitingowej należy forfaiter (nabywający wierzytelności, czyli instytucja zajmująca się forfaitingiem), jak i forfetysta (zbywca wierzytelności). W przypadku faktoringu jest to odpowiednio faktor (nabywca) i przedsiębiorca (faktorant). W obu stosunkach prawnych występuje także dłużnik, który nie jest stroną, a jedynie uczestnikiem stosunku prawnego.
Różnice przejawiają się w odniesieniu do obszaru działania, w przypadku którego faktoring cechuje się szerszym zakresem, ponieważ obok obrotu międzynarodowego (eksportu), obejmuje także obrót krajowy. Forfaiting skupia się tylko na tym pierwszym. Dodatkowo faktoring posiada niższe koszty obsługi z uwagi na wysokie ryzyko forfaitera związane z przyszłym terminem wymagalności spełnienia świadczenia oraz brakiem regresu.
Nie są zbieżne także terminy wymagalności wierzytelności, ponieważ w przypadku faktoringu wynoszą one do 180 dni, podczas gdy w stosunku do forfaitingu jest to odpowiednio od sześciu miesięcy do siedmiu lat (w niektórych sytuacjach więcej).
Faktoring najczęściej występuje w formie mieszanej i otwartej (zdecydowanie rzadziej tajnej) natomiast forfaiting właściwej, tajnej. Różnice pojawiają się także w odniesieniu do sposobów finansowania. Finansowanie przez faktora odbywa się w systemie zaliczkowym lub formie dyskontowej, rzadko w ratach. Forfaiterzy występujący w konsorcjach korzystają z formy dyskontowej i co do zasady spłacają wierzytelność w systemie ratalnym.
Polecamy: Jak pozyskac fundusze za pomocą faktoringu?
Do przedsiębiorcy należy wybór, którą umowę będzie chciał zawrzeć. Należy jednak pamiętać, że duże znaczenie mają w tym przypadku opisany wyżej termin wymagalności wierzytelności oraz uwarunkowania natury formalnej.