Obecnie istnieją dwa sposoby definiowania coachingu. Przez jednych jest on opisywany jako:
- przekazywanie wiedzy i umiejętności przez jedną osobę drugiej w celu osiągnięcia poprawy realizacji celów, natomiast drudzy mówią o coachingu jako:
- odkrywaniu i uwalnianiu uśpionych zdolności, możliwości, potencjału. Rolą coacha jest pomaganie klientowi w stawaniu się sobą, byciu tym kim jest lub chciałby być. Uwagę przykłada więc do uwolnienia tkwiącego w kliencie potencjału.
Dla mnie ważne jest to, że te dwa podejścia można połączyć np. w taki sposób:
„Technika coachingu polega na wydobywaniu mocnych stron ludzi, pomaganiu im w omijaniu osobistych barier i ograniczeń w celu osiągnięcia celu, a także ułatwieniu im bardziej efektywnego funkcjonowania w zespole. Coaching koncentruje się na rozwiązaniu (a nie na poszukiwaniu przyczyn problemów), promując rozwój nowych strategii myślenia i działania ". [R. Dilts.]
Przeczytaj również: Co to jest coaching skupiony na rozwiązaniach?
By rozwiązać narastające wokół tematu coachingu niejasności warto także posłużyć się pewnym continuum:
Po lewej stronie mamy „udzielanie rad”, czy polecanie ludziom, by coś zrobili by osiągnąć cel. Po prawej natomiast mamy medytację, czy kontemplację, w których osoba skupiona jest na swoim wnętrzu, i tam szuka rozwiązania sytuacji trudnej, czy drogi osiągnięcia celu. „Udzielanie rad” jest często nastawione na szybkie osiąganie wyznaczonego celu. Natomiast drugi koniec spektrum może być bardziej skupiony na odkrywaniu własnego potencjału.
Coach zwykle spędza większość czasu w pozycji środkowej. Z jednej strony umowa coachingowa zobowiązuje coacha do tego, by klient po coachingu poprawił swoją efektywność w pewnym obszarze funkcjonowania. Z drugiej strony tylko klient jest w stanie się zmienić… tak by było to wartościowe i trwałe. Jakakolwiek trwała zmiana, to ta którą klient odkrywa, uwewnętrznia i wykorzystuje po zakończeniu procesu coachingu.
Zobacz również serwis Organizacja szkoleń
Podsumowując:
- Coach „pomaga komuś” – ta pomoc może być bardziej bądź mniej dyrektywna, oparta na potrzebach klienta, sprawności interpersonalnej coacha i kontekście sytuacyjnym, w którym dzieje się coaching.
- Klient „pomaga sobie samemu” – bierze odpowiedzialność za swoją zmianę na swoje barki i do jego zadań (a nie do coacha) należy wygenerowanie rozwiązania
Zadanie więc coacha można by streścić tak : „Pomóż swojemu klientowi pomagać sobie samemu.”