Skarga o wznowienie postępowania

Wzór skargi

Kliknij aby zobaczyć ilustrację.

CO NA TO SĄD?

Odesłanie do przepisów o postępowaniu przed sądem pierwszej instancji, zawarte w art. 406 k.p.c., obejmuje jedynie ich stosowanie odpowiednie, a zatem dopasowane do specyfiki postępowania wznowieniowego, natomiast art. 409 k.p.c. odwołuje się wprawdzie do pozwu, ale tylko w celu sprecyzowania podstawowych warunków formalnych skargi, których listę następnie uzupełnia. Żadna z tych norm nie stanowi więc wystarczającej podstawy prawnej dla wykładni art. 519¹ § 1 k.p.c. rozszerzającej pojęcie odrzucenia wniosku także na odrzucenie skargi o wznowienie postępowania.

Postanowienie SN z 12 czerwca 2008 r., sygn. akt III CZ 26/08, niepublikowane

1. Wypełnienie obowiązku związanego z wymaganiem określonym w art. 424⁵ § 1 pkt 3 k.p.c. - nałożonego na osoby uprawnione do sporządzenia skargi, którymi są profesjonalni pełnomocnicy procesowi lub podmioty o kwalifikacjach wskazanych w ustawie - nie może być zastąpione przez powołanie jedynie podstaw skargi i ich uzasadnienie.

2. Skarżącego obciąża obowiązek przedstawienia analizy prawnej przepisów dotyczących środków zaskarżenia, których zastosowanie - w odniesieniu do zaskarżonego orzeczenia - jest niedopuszczalne lub z innych przyczyn na pewno nie mogłoby odnieść skutku. Skarżący powinien zatem wykazać, powołując odpowiednie przepisy, że od zaskarżonego orzeczenia nie przysługuje kasacja (skarga kasacyjna) i dlatego wzruszenie zaskarżonego orzeczenia nie było możliwe. Skarżącego obciąża nie tylko obowiązek wykazania, że wzruszenie zaskarżonego orzeczenia w drodze innych środków prawnych nie było możliwe, ale także wykazanie, że nie jest możliwe. Skarżący powinien zatem wykazać, że wznowienie postępowania w sprawie zakończonej zaskarżonym orzeczeniem - w świetle przepisów art. 399-416¹ k.p.c. - jest niedopuszczalne ze względu na rodzaj zaskarżonego orzeczenia albo zarzuty przeciwko temu orzeczeniu nie mieszczą się w podstawach skargi o wznowienie postępowania. Tylko w następstwie przeprowadzenia takiego wywodu prawnego skarżący spełni obowiązek wykazania, że wzruszenie zaskarżonego orzeczenia nie tylko nie było, ale nie jest możliwe.

Postanowienie SN z 28 lutego 2006 r., sygn. akt I CNP 12/06, niepublikowany

Adam Malinowski - radca prawny 

¹ Jak stwierdził NSA w Warszawie w wyroku z 19 maja 2004 r. (sygn. akt GSK 5/04, M.Prawn. z 2004 r. nr 12, poz. 535): z końcowego (...) zwrotu art. 403 § 2 k.p.c. wynika, że „wykrycie” odnosi się do okoliczności i dowodów w poprzednim postępowaniu w ogóle nieujawnionych i wówczas nieujawnialnych, bo nieznanych stronom. Nie odnosi się ono zatem do okoliczności i dowodów jawnych z materiału poprzedniego postępowania, a tylko niedostrzeżonych przez stronę. Inaczej bowiem skarga o wznowienie służyłaby korygowaniu błędów popełnionych przez stronę przy prowadzeniu poprzedniej sprawy. W podobnym tonie wypowiedział się NSA w Białymstoku w wyroku z 23 września 2002 r. (sygn. akt SA/Bk 899/01, Prz.Podat. z 2003 r. nr 6, poz. 62), w którym wskazano: o ile w momencie wznawiania postępowania, istotność dla sprawy nowych faktów lub nowych dowodów ocenia się z punktu widzenia ich wpływu na treść decyzji ostatecznej, kończącej postępowanie mające być wznowionym (nowe fakty lub dowody wskazują, że przy wiedzy o nich w momencie podejmowania decyzji, zapadłoby rozstrzygnięcie innej treści), o tyle już po wznowieniu postępowania istotność dla sprawy nowych ujawnionych okoliczności winna być oceniana poprzez pryzmat porządku prawnego, według którego sprawa od nowa jest rozstrzygana. Wznowienie postępowania ma służyć rozpatrzeniu od nowa całej sprawy, przy stosowaniu prawa obowiązującego w chwili orzekania.

² Postanowienie SN z 4 marca 2005 r., sygn. akt III CZP 134/04, niepublikowane.